Final

Como poidestedes comprovar aumentamos un pouco o índice, agora é:
1. Presentación
2.Esquema
3. Situación e Xeografía:
3.1 Santa Comba
3.2 Zas
3.3 Mazaricos
3.4 Dumbría
4. Introducción
4.1Características xerais da hidrografía galega
4.2Límites da cunca
4.3 Pérfil lonxitudinal
4.4 Aspectos xeomorfolóxicos
5.Curso do Río Xallas
5.1 Nacemento
5.2 Curso do Xallas
5.3 Muíños
5.4 Praias fluviais
5.5 Afluentes
5.6 Centrais
5.7 Balsa
5.8 Desembocadura
6. Aproveitamentos enerxéticos
6.1 Enerxía eólica
6.2 Enerxía hidraulica
6.3 Ferroatlántica
7. Construccións importantes
7.1 Cruceiros
7.2 Dolmens
7.3 Muíños
8. Rutas
8.1 Interese turístico
9. Mitos e lendas
10. Cotos
10.1 Fauna
10.2 Rexime de pesca
11. Flora


Pois con isto damos por rematado o noso proxecto de investigación sobre o río Xallas, esperamos que sexa do voso agrado e descubrisedes cousas novas sobre esta comarca, ó igual que nos pasou a nós.

Fraga de Anllares

En Mazaricos podemos descubrir a fraga máis occidental de Europa. A fraga de Anllares ten máis de 60 Ha dunha beleza tan inhumana que a fixo aspirar á condición de parque natural. A devesa de Anllares está pegada ó río Xallas, e malia que lle cortaron moitos carballos hai anos aínda ocupa unha extensión notable e homoxénea, como se aprecia se a divisamos dende o outro lado do río ( do lado de San Crimenzo). Os plebeos eucaliptos ( eucalyptus globulus) Mazaricos foron plantádos no medio dunha auténtica revolta popular que mesmo lle custou a vida a un veciño de Eirón e feridas a outros dous aló polo ano 1963, cando o franquismo impuña a súa política forestal pola zona. O estado incautou os montes que non tivesen valado nin tivesen rexistrados. Conta Don Ramón Villares en Galicia século XX, que era terra da desamortización, de uso veciñal dende que fora retirada ó clero e que os veciños impediron ata en dúas ocasións que as máquinas entrasen no monte. Na 3ª ocasión ca presenza da garda civil conseguirono, pero houbo tiros. Os tres homes que sufriron feridas de bala estaban a 70 metros de distancia, según o informe dos gardas e morreron ó día seguinte.

Carballo anano

O carballo anano (Quercus lusitanica) que medra nas abas do Monte Pindo é unha especie protexida polo Catálogo Galego de Especies Amenazadas, no que figurará coa categoría de "vulnerábel". Este acordo foi tomado o día 25 de setembro do 2.008 no Observatorio Galego da Biodiversidade en base a unha iniciativa de ADEGA avalada por diversos expertos e institucións científicas do país.

Agora este acordo do Observatorio Galego terá que ser formalizado pola Dirección Xeral de Conservación da Natureza pertencente á Consellería de Medio Ambiente.

O carballo anano é unha especie arbustiva que medra no suroeste da Península Ibérica e máis en Marrocos. En Galicia existe unha pequena poboación illada nas abas do Monte Pindo (Carnota) que se sitúa a 500 km da poboación máis cercana da mesma especie. Esta característica singular da súa distribución xeográfica chamada polos biólogos "disxunta" é a que determina que esta especie fora proposta como especie protexida.
O carballo anano é a primeira especie que se incorpora ó Catálogo Galego de Especies Ameazadas despois da súa aprovación no 2.007. Non entanto, existen moitos máis candidatos a formar parte da flora e fauna ameazada de Galicia. A maior dificultade que presentan as novas incorporacións a este Catálogo é a carencia de datos, sobre todo no aínda descoñecido mundo dos insectos onde se estima que en Galicia aínda hai por descubrir moitas especies novas para a ciencia.
A declaración como especie protexida implica que queda prohibido danar ás plantas e que deberá elaborarse un Plano de Conservación da especie que se agarda que sexa efectivo para aumentar o número de exemplares e mellorar a súa conservación.
Do mesmo xeito, ADEGA solicitará a declaración da área de distribución desta especie e do propio Monte Pindo como Monumento Natural, Paisaxe Protexida ou outra figura de protección ambiental que sirva ademáis de para garantir a conservación dos seus valores naturais, para promover o enorme interese ecoturístico e cultural desta privilexiada paraxe.

Réximes de pesca no río Xallas

Troita común ( Salmo trutta fario):

Datas hábiles: 3º domingo de marzo – 15 de agosto

Cota de capturas: 5 exemplares/ pescador / día

Talla mínima: 23 cm

Cebos prohibidas a pesca con ovas de peixe, peixe vivo, morto ou en anacos.

Boga ( Chondostroma duriense):

Días hábiles: 3º domingo de marzo- 15 de agosto

Cota de capturas: sen cupo

Talla mínima: sen talla

Cebos: prohibida a pesca con ovas de peixe, peixe vivo, morto ou en anacos.

Cangrexo roxo (Procambarus clarkii):

Días hábiles: 3º domingo de marzo – 15 de agosto.

Cota de capturas: sen cota nin talla

Artes: máximo 10 reteis / pescador

* Artes (todas as especies): Máximo de 2 canas por pescador.

Troita

Nome cientifico:Salmo trutta

Familia.:Salmoninae (Salmonidos).

Tamaño e Peso:É unha especie de talla media que non adoita superar os 60 cm e pode chegar ata os 8 kg de peso.

Nomes comúns:

Castelán: trucha común ou pintona.

Galego: troita

Catalan: truita comuna.

Frances: truite de riviere

Ingles: brown trout.

Trazo e coloración:Corpo afundido,xusto por diante da aleta caudal:a mandibula superior chega máis ala do ollo. Pintas vermellas no costado (dependendo de se a auga ten máis ferro ou máis cal, as pintas serán máis vermellas ou máis negras). Aleta adiposa preto da aleta caudal, mancha negra xunto do ollo, bastante caracteristica. A femia ten dous orificios anales, mentres que o macho só ten un, as escamas son pequenas e visibles, a cantidade e a calidade de alimento do lugar onde evolucionan, asi como o tamaño do espazo fisico onde habitan, teñen unha marcada influencia sobre o desenvolvemento da troita; podendo desenvolver velocidades de natación duns 35 km hora.

Distribución: na península iberica, localízanse en case todas as cabeceiras fluviais da metade norte, na conca alta do segura, cabeceira do Guadalquivir e Serra Nevada.

Habitat: A pintona nace nas zonas altas dos rios, onde o auga é limpa e oxixenada, necesita entre 6 e 8 centimetros cúbicos de oxixeno por litro de auga, para cumprir as súas esixencias respiratorias.logo coa madurez, vai baixando o rio para aposentarse e protexer a súa zona de caza, ao ser moi territorial, ataca a calquera intruso ou ata a membros da súa mesma especie á hora de defender o seu territorio; os momentos mais activos para a troita son a saída do sol e a posta, é cando mais eclosions de insectos hai, dependendo do lugar, pode comer a calquera hora, de día ou de noite; a súa alimentación principalmente é a base de: larvas de insectos acuaticos, peixes, ras e de troitas máis pequenas e calquera insecto que caia á auga ou sexa arrastrado por ela. A súa reprodución prodúcese xeralmente entre novembro e decembro, coa temperatura da auga entre 4 e 10 grados, a femia escava un pequeno oco na grava e deposita os ovos e a continuación o macho fecundaos (entre 1000 e 2000 ovos por quilo de troita); logo de 40 días e o auga a uns 10 grados, nacen os novos alevíns.

Boga

A boga (Chondrostoma duriense) é do xénero dos Chondrostoma e a súa forma e aspecto recordan ós do condrostoma común, pero a boga é máis pequena. Distínguese igualmente do condrostoma común por varios carácteres anatómicos e morfológicos: radios espinosos menos numerosos na aleta anal, menor numero de escamas na liña lateral e sobre todo unha boca en forma de ferradura.O dorso é verde oliva e os flancos branco plateado, xeralmente cunha raia lonxitudinal escura, gris dourada por enriba da liña lateral. A boga aparece sobre todo en ríos pequenos de augas limpas e cursos relativamente tranquilos. Vive en bancos, particularmente numerosos durante o inverno, época na que se despraza a augas profundas. Na primaveira, os bancos migran cara os lugares de desove situados nos tramos superiores dos ríos, sobre un fondo de pedras. Estas zonas atópanse sempre a maior altura que as do condrostoma común. A boga é importante como compoñente da alimentación dos depredadores e ás veces como obxecto da pesca deportiva.
En Estremadura existe unha variedade de boga endémica da conca do río Guadiana. A boga do Guadiana (Chondrostoma polylepis willcommii) é unha das variedades máis grandes chegándose a pescar exemplares de máis de medio kilogramo.

Cangrexo americano

A modo de curiosidade comentamosvos isto sobre o cangrexo americano Austrapotamobius pallipes , unha enorme praga.

O cangrexo vermello ou cangrexo americano comezou a introducirse en España nos anos sesenta co obxetivo de producilo para a súa introducción no mercado da alimentación. Os primeiros intentos non tiveron demasiado éxito e non foi ata 1973 cando unha partida introducida dende o estado norteamericano de Louisiana comezou a reproducirse según os deseos dos introductores. O seu tamaño acada os 10 cm dende a cabeza ó telson. A coloración varía dende a avermellada á gris azulada. Caparazón cefalotorácico con numerosas espiñas en ambos lados da sutura cervical. Cabeza con dous bordes converxentes. A súa alimentación é omnívora.

A reproducción comeza coa fecundación, en outono, da femia, polo macho. Os ovos, ó redor dun centenar permanecerán plegados ós pleópodos da nai. En primaveira eclosionarán os ovos e aparecerán pequenos cangrexos similares á nai. Máis de 40 anos despois dos primeiros intentos de introducción, a realidade é ben distinta. O cangrexo americano é un gran depredador e non ten á súa vez depredadores naturais que manteñan a súa poboación controlada, co cal a poboación non parou de medrar en todos os anos ata niveis que nalgúns casos representa un problema: desaparición de especies autóctonas e doutras especies de anfibios a causa da súa voracidade, problemas para os agricultores nos arrozáis, desaparición de especies vexetais a causa dos túneles que o cangrexo excava para vivir...Non conforme con este lamentable dano, resultou que era portador da afanomicosis.