O mito de Alcaián

A lagoa de Alcaián está situada na parroquia de Seavia (concello de Coristanco) tamén recibe o nome de Braña Rubia, esta denominación débese á cor do terreo que é vermello debido ós sedimentos de arxila alí acumulados durante o período cuaternario. A Braña Rubia aporta auga ó rio Mira que é o primeiro afluente importante do rio Xallas.

Sobre esta lagoa existe unha curiosa lenda que afirma que baixo as súas augas habia unha gran vila, a vila de Alcaián.

A lenda conta que nunha noite de treboada entraron na vila dous forasteiros solicitando refuxio e comida. Os habitantes de Alcaián negándose a covixar ós dous homes céivanlle os cans botándoos deste xeito da vila. As dúas persoas eran Xesucristo e un dos seus apóstolos.

Cando estaban a sair da vila Xesucristo dase a volta e levantando a voz di:

Adeus vila de Alcaián

Que me encirraches os cans

Afundiraste

E nunca arriba volverás.

Dise pola zona que en ocasións chéganse a escoitar os ladridos dos cans, o canto dos galos e ata mesmo o repenicar das campás dese pobo soterrado polas augas, Alcaián.